«هویت» واژه‌ای است که هریک از اندیشمندان بر مبنای چارچوب‌های نظری و روش‌شناختی متفاوت و حوزه‌های علوم انسانی و اجتماعی، از منظری متفاوت به آن پرداخته و هریک ابعاد هویت را در وجوه فردی، گروهی، طبقاتی، ملی، فراملی و... موردتوجه قرار داده‌اند

دکتر محمدتقی فعالی پس از بررسی مهم‌ترین تعاریف، دیدگاه‌ها و مؤلفه‌های سبک زندگی از منظر اندیشمندان غربی که خاستگاه و پدیدآورنده مفهوم و اصطلاح سبک زندگی هستند و نیز پس از بیان انواع و اقسام تعاریف، به بیان تعریف خود از سبک زندگی اسلامی پرداخته و می‌نویسد

ظهور سبک‌های زندگی فراغتی جدیدترین شکل نظریه «جامعه فراغتی» است (برای آگاهی از اشکال قدیمی‌تر این نظریه نک به: دومازدیر، 1967، 1974، 1984)؛ این سبک‌ها خاستگاه هویت‌هایی هستند که خود زمینه‌ساز «اقدام سیاسی» می‌شوند. متونی که به موضوع «فراغت» اختصاص دارند، همواره بحث «رشد» را مطرح کرده‌اند و حق مطلب هم همین است.

نخستین سنت پژوهش نظری در باب سبک‌های زندگی از دهۀ 1890 شکل گرفت؛ این سنت شامل الگوهایی است با چشم‌اندازهای مختلف که سبک‌های زندگی را به‌مثابۀ تجلّی روشن قشربندی اجتماعی قلمداد می‌کنند. در این پژوهش، سبک زندگی متغیری وابسته به جایگاه، یعنی جایگاه اجتماعی، اعتبار اجتماعی (پرستیژ) و درآمد است

از نظر زابلوکی و کانتر سبک زندگی حاکی از ارزش‌های مشترک یا سلیقه‌ها و ترجیحات افراد است؛ارزش‌ها و سلیقه‌هایی بیان‌کننده سبک زندگی هستند که در الگوهای مصرفی منعکس شده باشند؛سبک زندگی افراد، وجهه‌ای دوگانه دارد؛ هم بیان‌کننده اشتراک افراد در الگوهای مصرف و هم موجب تمایز آنان از دیگران در این الگوهاست

هدف اصلی این جستار ارزیابی ارتباط روان‌شناسی سبک زندگی با ارتقای سبک‌های سالم زندگی است. برای انجام این ارزیابی دو پرسش مهم را باید بررسی کرد. نخست اینکه، آیا بین انتخاب‌های سبک زندگی که برای ایجاد مداخلات مؤثرتر سبک زندگی به‌کار می‌رود، روابطی مشخص وجود دارد؟

عزّت‌نفس با اعتماد به نفس پیوندی استوار دارد. کسی که بداند به چه میزان صلاحیت دارد او دارای وصف عزّت‌نفس است و این حالت از مقدمات اعتماد به نفس محسوب می‌شود. براین‌اساس، وی می‌تواند نیروها، قابلیت‌ها و توانایی‌های خویش را ارتقا داده توان تسلط بر چالش‌های روزمره را کسب کند.

این نوشتار مسئله رزق و توحید مورد بحث و بررسی قرار گرفت و حاصل بحث این بود که از یک‌سو، رزق شامل تمامی داده‌های خدا و اجزای جهان هستی است. خداوند به تمام عناصر هستی و موجوداتی که در اختیار قرار داده رزق می‌گوید و آن‌ها را برای بشر به‌عنوان روزی آفریده است. رزق یعنی تمامی امکانات عالم، رزق یعنی تمامی عناصر وجود و رزق یعنی هر آنچه در اختیار بشر است و با اذن او «مسخّر» انسان شده است.

یکی از پیامدهای جدا شدن از وجود متعالی، احساس شرمندگی است و اینکه به انسان نوعی حالت ناقص بودن دست می‌دهد و تمام هم و غمش این است که این نقص را جبران کند؛ بنابراین، همیشه در حال تلاش و جاه‌طلبی است و در مال و ثروت و تأیید دیگران می‌خواهد آن را پیدا کند. این افراد می‌خواهند اتصال با حقیقت را به‌صورت تصنعی پبدا کنند که این امر امکان‌پذیر نیست.

معنویت‌گرایان و انسان‌های معنوی می‌توانند در لوای ایمان و اعتقاد به خداوند به چنان اوجی برسند که جز زیبایی و لطف پروردگار نبینند و حتی در رویارویی با مصائب و دشواری‌هایی که انسان‌های دیگر را در هم می‌شکند و به اعتراض به خدا سوق می‌دهد، به آنان کمک می‌کند تا این شرایط دشوار را فرصتی برای رشد و تعالی ببینند.